Ik zit naar de tennisles van mijn dochtertje te kijken. Ze tennist iedere donderdag met een groepje kinderen tussen de 6 en 8 jaar. Het enthousiasme en de energie spat van de baan. De een nog drukker en uitbundiger dan de ander. Ze krijgen leuke oefeningen om langzaam meer balgevoel te krijgen en om te leren gaan met het racket.
De oefening die ze nu doen is in 2-tallen, waarbij de bal door allebei om de beurt moet worden hoog gehouden.
1, 2, 3, 4, 5.
Sommigen gaan super goed en anderen lukt het minder, maar het plezier lijdt er helemaal niet onder.
“En? Hoevaak is het jullie gelukt?” Vraagt de tennisleraar.
Een jongetje roept: “1 keer!”
“Niet!” zegt het meisje waarmee hij de oefening deed: “4!”
Laat het nou net zo zijn dat ik met een schuin oog naar hen heb zitten kijken, ook ik kwam niet verder dan 1 keer. Het raakte me wat daar gebeurde. Arm meisje… Waarom wil een kind van 6 zich op die leeftijd al beter voordoen dan ze is? Wiens verwachting is het dat ze een hoog aantal moet noemen om het goed te doen?
Een wereldberoemd toneelstuk
Doen alsof, dat eeuwenoude toneelstuk waarin we allemaal spelen op het podium van het dagelijks leven. We hullen onszelf in kostuums van zelfverzekerdheid, succes en geluk, net alsof we allemaal meespelen in het wereldberoemde stuk “Het Perfecte Leven”. Maar waarom doen we dit eigenlijk? Voor wie spelen we die rol? Belangrijker nog, wie houden we hiermee voor de gek?
Laten we eerlijk zijn, we zijn allemaal een beetje schuldig aan deze vorm van toneelspelen. Ik heb net ervaren dat dit al vroeg begint. Als kind leren we al dat we moeten voldoen aan verwachtingen. We willen graag leuk gevonden worden door anderen, dus gaan we glimlachend door het leven, zelfs als we dat eigenlijk liever niet willen.
We hebben onbewust geleerd dat kwetsbaarheid gelijk staat aan zwakte, en dus verbergen we onze angsten en twijfels achter een zelfverzekerd masker.
Goedkeuring van buitenaf
Maar voor wie doen we dit eigenlijk? Voor onze vrienden, familie, of voor die vage kennissen op sociale media die we bijna niet kennen? Het lijkt alsof we onszelf proberen te bewijzen aan anderen. Alsof ons zelfbeeld afhangt van de goedkeuring van buitenaf. We posten de hoogtepunten van ons leven op Instagram, filteren de imperfecties weg en presenteren een ideale versie van onszelf aan de buitenwereld.
En wie houden we voor de gek? Uiteindelijk vooral onszelf. Want achter gesloten deuren, wanneer de spotlights van het publiek zijn gedoofd, worden we geconfronteerd met de realiteit. Het masker valt af, en we zijn alleen met onszelf. Alleen met onze gedachten, onze angsten en onze onzekerheden.
Het is vermoeiend om voortdurend de schijn op te houden, om te leven volgens de verwachtingen van anderen, in plaats van onze eigen waarheid te omarmen.
Reflectie is groei
Als je mijn columns leest weet je dat ik veel tijd neem om te reflecteren en na te denken over wat ik voel en denk. Hierdoor leer ik mezelf steeds beter kennen en ben ik in staat veel maskers (langzaam) één voor één af te doen.
Dat is groeien! En als je groeit zul je merken dat je steeds minder hoeft te doen alsof.
En mijn tip aan het meisje van 6? Als jij meer fouten maakt dan ik, dan win jij!
